وب نوشتهای رسول آذر

در تمام این سه شیوه روش اساسی یکسان است . به دانش آموزان فرصت داده می شود که لااقل تا حدودی با برخی از جنبه های زندگی دیگران آشنا شوند. درنقش آفرینی به یک دانش آموز یا بیشتر ، بعضی اطلاعات قبلی در مورد یک وضعیت اجتماعی داده می شود ، از آنها خواسته می شود که خود را در نقش افراد آن تصور کنند و سپس آن موقعیت را فی البداهه بازی کنند. مثلاً ممکن است از دو نفر کارگر که مشغول کارآموزی هستند خواسته شود که گفتگوی بین یک کارمند و مشتری را نقش آفرینی کنند ، بعد از آن به شرکت کنندگان فرصت داده می شود که نحوه ی اجرای نقش محوله را مورد تحلیل قرار دهند. این ایفای نقش اتفاقی به شخص فرصت می دهد که برای مدتی کوتاه در قالب شخص دیگر فرو رود. این موضوع ممکن است به وی کمک کند تا از انگیزه ها و احساسات شخص دیگر بینشی به دست آورد که هیچ سخنرانی و بحث گروهی قادر به فراهم آوردن آن نباشد.

در مورد نمایش، معلم تا حد امکان بسیاری از مسائل زندگی حقیقی را به صورت واقع نما در اختیار گروه قرار می دهد. مثلا یک تمرین نمایشی در بخشی از یک دوره ی مدیریت می تواند گروه را با مسئله ی روابط صنعتی آشنا سازد، اطلاعات مربوط به مسئله تا آنجایی که ممکن باشد در اختیار دانش آموزان گذاشته می شود، سپس از آنها خواسته می شود یا از طریق نقش آفرینی یا کار فردی یا مناظره ی گروهی راه حلی برای آن پیدا کنند. در جریان کار ممکن است اطلاعات و جنبه های تازه ای به مسئله اضافه شود و این موضوع باعث گردد تا برخی تمرینات نمایشی وقت قابل توجهی را به خود اختصاص دهند، بازیها، نمایشهایی هستند که در آنها یک عنصر رقابت وجود دارد، بازی دارای قواعد، امتیازات و برنده و بازنده است، هم بازی و هم نمایش به دانش آموزان امکان می دهند که لااقل در درجه ی اول از طریق کسب تجربه جنبه های واقعی مسائل به یادگیری بپردازند. جنبه ی مطلوب آنها این است که چگونگی کار سیستم ها را نشان می دهند و توجه را به اصل علت و معلول جلب می کنند. مانند نقش آفرینی، بعد از نمایش و بازی هم مدت زمانی باید صرف آن شود که دانش آموزان روش خود را در تمرینات به تفصیل مورد بحث و ارزیابی و بازاندیشی قرار دهند. اگر این جمع بندی اطلاعات صورت نگیرد و دانش آموزان در جهت تلقین تجربیات جدید با دانش و اطلاعات قبلی کوششی به کار نبرند، در آن صورت این تمرینات جز اتلاف وقت چیز دیگری نخواهند بود. هرچه نقش آفرینی، نمایش و بازی به واقعیت نزدیکتر باشد احتمال موفقیت آنها بیشتر خواهد بود.

بازی در زندگی کودکان نقش مهمی دارد. کودک نه تنها از بازی لذت می برد بلکه در ضمن بازی فرصتهای خوبی برای بیان احساسات خود پیدا می کند. بازی در رشد عاطفی کودکان مؤثر است. علاوه بر اینکه کودک ضمن بازی طرز ابراز عواطف مختلف را فرا می گیرد به تدریج بهتر می تواند عواطف خویش را منترل نماید. محبت کودکان نسبت به هم مانع ایجاد اضطراب و ناراحتی در میان ایشان است، بازی در رشد اجتماعی و عقلانی کودکان نیز تأثیر دارد. مشکلاتی که کودک در بازی با آنها روبرو می شود، کوشش وی برای حل آنها، قدرت او را برای برخورد با مسائل در دوره های بعدی زندگی افزایش می دهد.
شرکت بچه در بازی او را از حال تفرد خارج می سازد و روح همکاری، اشتراک مساعی و رفاقت را در او به وجود می آورد. کودکان در سالهای اول زندگی زیاد به بازیهای جمعی علاقه ندارند ولی از سه سالگی میل و رغبت به بازی با کودکان همسن و سال در آنها به وجود می آید و در 5 سالگی بازی جمعی، حتی برای مدت طولانی مورد علاقه ی کودکان است.