یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربان هیچ کس نبود. روزی روزگاری در گوشه ای از دنیا مردمی زندگی می کردند که خدا را فراموش کرده بودند و بت پرستی می کردند و تنها یک نفر بود که خدا را فراموش نکرده بود و او را عبادت می نمود، او نوح بود. نوح از طرف خداوند به پیامبری انتخاب شد تا مردم را راهنمایی کند.نوح با کتاب آسمانی خود به میان مردم می رفت و به آنها می گفت: « ای مردم من از طرف خدا انتخاب شده ام تا شما را به راه راست و پرستش خدای یگانه راهنمایی کنم. » اما مردم روی خوشی به او نشان نمی دادند و به بت پرستی خود ادامه می دادند. حرف های نوح در دل بعضی از مردم اثر کرد و به او ایمان آوردند و بت پرستی را کنار گذاشتند.ایمان آوردن بعضی از مردم، ثروتمندانی که از راه فروش بت پول در می آوردند را نگران می کرد به همین دلیل به نوح گفتند: ای نوح تو دروغگو هستی و جز خدایان ما خدای دیگری نیست و ای نوح تو یک انسان مثل ما هستی و بین ما فرقی نیست چرا تو باید پیامبر باشی و ما از تو اطاعت کنیم»
نوح همچنان به هدایت بت پرستان ادامه می داد تا اینکه یک روز بت پرستان به او گفتند: تو سالهاست که از خدای خود صحبت می کنی و ما را از عذاب خدای خودت می ترسانی اگر راست می گویی از خدایت بخواه تا عذابش را بفرستد تا ما حرف های تو را قبول کنیم.
نوح که از هدایت آنها ناامید شده بود دستانش را به آسمان بلند کرد و به خدا گفت : « پروردگارا من این مردم را شب و روز به سوی تو دعوت کردم اما آنها از من روی برگرداندند و برای ازبین بردن من کارهای بسیاری انجام دادند. خداوندا عذاب دردناکی را برای آنها بفرست و حتی یک نفر از آنها را زنده نگه ندار.»
خداوند خواسته نوح را پذیرفت و به او فرمود:« ای نوح خواسته تو پذیرفته شد به مردم بگو اگر ایمان نیاورند سیلی بزرگ آنها را نابود خواهد کرد و اکنون تو یک کشتی بسیار بزرگ بساز تا علاوه بر ایمان آورندگان بتوانی حیواناتی را هم در آن جای دهی. وقتی نوح فرمان خدا را به مردم رسانید و مشغول ساختن کشتی شد بت پرستان او را مسخره می کردند و می گفتند: «اینجا که دریا و آبی نیست حتما شغل نجاری را برای خود انتخاب کرده ای !»
نوح در پاسخ به آنها فقط سکوت می کرد. کم کم کشتی ساخته شد و به پایان رسید یک کشتی بسیاربسیار بزرگ، ونوح منتظر رسیدن فرمان خدا ماند.تا اینکه خدا به نوح فرمان داد: «ای نوح به خانواده و یارانت بگو تا سوار کشتی شوند و از هر حیوانی یک جفت را به کشتی ببر زیرا زمان آمدن عذاب رسیده است. »
ابرهای سیاه آسمان را پر کردند و بارانی تند شروع به باریدن کرد و آبها از دل زمین بیرون آمدند .
ازمیان خانواده نوح یکی از پسرانش به دلیل دوستی با بت پرستان از پدر نا فرمانی می کرد و زمانی که نوح با خانواده و یارانش سوار کشتی شدند او سوار نشد.آب کم کم بالا می آمد و همه جا را می گرفت. پسر نوح کنعان و به همراه دیگر بت پرستان برای نجات خود به جاهای بلند می رفتند.نوح که پسرش را در حال نجات خود دید فریاد زد:« پسرم به خدا ایمان بیاور و سوار کشتی شو امروز جایی برای نجات پیدا کردن نیست و همه چیز به زیر آب می رود»
اما کنعان گفت: « نه پدر من سوار کشتی تو نمی شوم»، در این حال بود که یک موج بلند او را به درون آب انداخت و ناپدیدش کرد. و همه کسانی که در بیرون از کشتی بودند در آب غرق شدند.
کشتی نوح به آرامی بر روی آبها حرکت می کرد و سرنشینان آن از خطرت بیرون درامان بودند. کشتی به مدت چهل شبانه روز بر روی آبها شناور بود تا اینکه خداوند به ابرها فرمان داد که دیگر نبارند و به زمین دستور داد تا آبها را در خود فرو ببرد تا اینکه کشتی نوح آرام آرام بر بالای کوهی به نام کوه جودی قرار گرفت و سرنشینان آن پیاده شدند و برای نجات خود خدا را شکر گفتند و زندگی جدیدی را در یک مکان جدید آغاز نمودند.
نوح پیامبر در دوران جدید که صدها سال طول کشید تا پایان عمرش به هدایت و راهنمایی مردم پرداخت.
- محاسن: این داستان به ما می گوید که تنها راه نجات از عذاب خدا و کسب رضایت او ایمان داشتن به او و اطاعت از فرستاده اوست.
- معایب: نباید به نسبت های خانوادگی وفامیلی تکیه کنیم که حتی فرزند پیامبر نیز اگر راه خطا برود و از اطاعت فرمان الهی سرپیچی کند سرنوشتی هلاکت بار خواهد داشت.
- نتیجه گیری: ایمان به خداوند و اطاعت از او و تحمل سختی ها در راه خدا کلید نجات از عذاب و رسیدن به خوشبختی و سعادت واقعی در دنیا و آخرت است همانند سرنشینان کشتی نوح (ع).
- پیشنهاد: برای آشنا ساختن کودکان با خدا و پیامبرانش و نشان دادن فرجام عمل خوبان و بدان و تقویت ایمان آنها به خدا می توان از داستان های قرآنی که سراسر همه درس وعبرت است کمک بگیریم.
- هدف: آشنایی با قصه های قرآنی ، آشنایی با سرگذشت نوح پیامبر (ع) ، چگونگی دعوت او از مردم به سوي خداوند یکتا و صبر و استقامت آن حضرت در مقابل سختی های رسالتش.
« شیوا فتوتی »
