- نام بازی: شکر پنیر
- نام محلی: شکرپنیر
- اهداف کلی: آشنایی با واژه های کوچک و بزرگ، بلند و کوتاه و ایجاد هماهنگی در حرکت و آهنگ
- اهداف جزئی: سرگرمی و ایجاد شور و نشاط
- تعداد بازیکن: محدودیتی ندارد
- سن بازیکنان: زیر 8 سال
- ابزار لازم: ندارد
- محوطه بازی: همه جا
شرح بازی:
نحوه ی انجام این بازی شیرین بدین ترتیب است که کودکان از هر گروه جنسی که باشند (دختر یا پسر)، ایستاده و دستهای یکدیگر را می گیرند و به صورت حلقه در می آیند.
کودکی در وسط حلقه می نشیند و آنها در حالی که دست در دست به دور او می گردند، این شعر را در نقش و حالات مختلف می خوانند:
1- نفر وسط را با دست گره خورده اشاره می کنند و چنین می خوانند: (بُوقیزین مامان جانی، شکر پنیر پیشیریر) مادر این دختره، شکر پنیر می پزه.
اگر بازیکن وسط پسر باشد، چنین می خوانند: (بُو اوغلانین مامن جانی، شکر پنیر پیشیریر) مادر این پسره، شکر پنیر می پزه.
2- در حالی که با دستها اطراف را اشاره می کنند می خوانند: (قُونشولارا پایلاییر) بر در و همسایه ها می بره.
3- در ادامه در حالی که دستهای خود را بالا می برند، چنین می خوانند: (اُوجالیغی بُو بُویدا) قد و بالاش این هوا
4- در ادامه همانطور که به دورش می گردند، دستها را پایین آورده و چنین می خوانند: (اَلچالیغی بُو بُویدا) قد کوتاهش این قدر.
5- ... در حالی که بازوهایشان را کاملاً باز کرده و حلقه را به بزرگترین اندازه ی خود رسانده اند چنین می خوانند: (گئنیشلیغی بُو بُویدا) گشاده دل این هوا (یا گشاده رو این هوا)
6- ... در حالی که بازوهایشان را جمع کرده و به هم نزدیک می شوند یعنی حلقه را به کوچکترین حد رسانده و چنین می خوانند: (داراشلیغی بُو بُویدا) تنگ نظریش این قَدَر.
7- در ادامه حلقه را کمی باز می کنند و در حالی که با دستها به نفر وسط اشاره می کنند تا بلند شود چنین می خوانند: (قٰالخ آیٰاغا قالخ، دوروبَره باخ، کیمی سئویرسَن، چَک قاباغا، باخ) از جات بلند شو، دوروبرو نگاه کن، هر کدومو دوست داری، پیش بکش و نگاه کن.
آنگاه کودک وسطی، برخاسته و یکی از کودکان حلقه را انتخاب کرده و جایش با او را عوض می کند و در دور بعدی به دور نفر وسطی که تازه نشسته است می گردند و بازی را ادامه می دهند.
این بازی محدودیت زمانی ندارد و تا هر وقت دوست داشته باشند می توانند بازی کنند.
- نتیجه بازی: این بازی چون با شعری موزون همراه است برای تمامی بچه ها جذاب می باشد، کودک شعری را که می خواند و حرکاتی را که ارائه می کند همیشه سعی در همزمانی آنها و همصدایی با بقیه دارد که خود آموزش هماهنگی است، در شعرها به اندازه ها اشاره شده است و چون آنها را با دست نشان می دهند، در نتیجه مفاهیم اندازه ها را نیز درک می کنند.
